The Climb

Wanneer je de neutrale wielerliefhebber vraagt om een lijstje samen te stellen met de meest sympathieke renners die het peloton heeft gekend, dan zal Chris Froome op weinig lijstjes voor komen. De uiterst bekeken Brit won zijn Rondes van Frankrijk vaak oppermachtig en waagde het zelfs om in zijn jongere jaren zijn kopman Bradley Wiggins voor schut te zetten. Zijn autobiografie ‘The Climb’ leert echter dat de in Kenia geboren Brit een heel ander persoon is, dan velen van hem denken.

Zonder de gehele inhoud prijs te geven, neemt het boek, geschreven door David Walsch, je mee door het turbulente leven van Chris Froome. Fietsend in Afrika kwam hij met moeite onder de aandacht bij de kleinste ploegjes. Noemenswaardige resultaten boekte hij zelden en dankzij een brutale mail kwam hij toevalligerwijs terecht bij UCI Development Team. Hij ontdekte zijn tijdritcapaciteiten en kreeg zelfs een contract bij een kleine Italiaanse ploeg.

Ook daar was het nog nimmer imponeren wat de Keniaan deed. Toch wist hij zich in de kijker te rijden bij het Britse Sky. De wattages waren goed, maar de resultaten vielen tegen. Een treurig seizoen betekende haast met zekerheid dat ‘Crash Froome’ zoals zijn bijnaam luidde, door de vele valpartijen, op zoek moest naar een andere ploeg. Bij toeval mocht hij echter in de Ronde van Spanje de plek innemen van zijn zieke ploeggenoot Lars Petter Nordhaug – wie kent hem niet. Hij werd in die ronde tweede en maakte naam. Zijn contract werd verlengd en de rest is geschiedenis.

Je leest in dit autobiografische boek op anekdotische wijze Froome kennen vanuit zijn jeugd en hoe hij uiteindelijk veelvoudig Tour-winnaar werd. Deze dikke pil is het lezen meer dan waard. Bij mij steeg Froome met stip in de lijst der sympathieke wielrenners.